Geen vrouwen, geen verdriet
Mannelijk wezen eenvoudig. Alles wat hij nodig heeft — Seks, sandwich, nucleaire reactor tekeningen en draaien.
Als de meisjes opgroeien, zijn de jongens alleen ouder worden, resterend impulsieve, egoïstische dromers die een prachtig kasteel bouwen om het meteen te breken. En meisjes weten het. Door wat–dan chemisch–Mystieke manieren, in de baarmoeder, ontvangt het meisje een belangrijke boodschap die je de man niet kunt vertrouwen. Ze moeten het beheren. Organiseer zijn leven. Waar is een roep waar het goedkeurt aan het kloppen in de toelaatbare grenzen en duw in de juiste richting. Eerste moeder, dan anders. Meisjes nemen jongens om te groeien.
In het registerkantoor hoopt hij dat het zo voor altijd zal blijven, zij — welke bediening wie hij zal doen. En het is goed. Dit is een evolutionair beschermend mechanisme dat ons redt van zelfvernietiging. Er is niets meer onverantwoordelijk, onvoorspelbaar en gevaarlijk dan volwassen, eenzame man. Hij is aan alles shit.
Zonder een vrouw krijgt een man met geluidsnelheid. Haar laatste instructies hangen in de lucht, en hij zal al ontkiemen met testosteron en instinct door het sociale skelet, bewegen naar de voet van het voer, gevuld met eieren. Of volledig ophoudt om te viagra voor mannen eten, enthousiaste montage van een realistisch driedimensionaal model van de Mars-nederzetting op een schaal van 1: 140. Dag–Een andere en man loopt al naakt rond het appartement dat–Dan dronken op het gangtal bijwoord, zwaaiend een bier als een mammoetbot en bedreig de tekening op het behang.
Een man voelt dat hij een wind vrij in alle richtingen in zijn genoegen is, maar eerst de moeder, dan de andere. En de man reserveert, klimt, klimt omhoog en zweeft luid de deur zodat later met verontschuldigingen afgeleverd of op zoek gaat naar een nieuwe rijder op de storm, in staat om een storm te berijden, omdat tenminste «geen vrouw geen tranen», Maar wie heeft een dergelijk bestaan nodig «zonder inspiratie, zonder tranen, zonder leven»?
Ik ben vijftien jaar oud, ik ben ervan overtuigd dat ongeveer zo’n kleine chauvinistische en dialectisch controversiële context zich verbergt achter de muzikale mompeling van Bob Marley in een nummer, waar de enige onderscheidbare lijn — Geen vrouwen, geen verdriet. En pas onlangs allemaal–Taki Lees de tekst. Dit blijkt alleen over de vagabol
te zijn, die de beste tijden kende.